🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
✍💥حضرت آیتالله بهجت قدسسره:
🔸 با اینکه به ما نه وحی میشود نه الهام، به آن واسطهای که به او وحی و الهام میشود توجه نمیکنیم؛ در حالی که در تمام گرفتاریها _ اعم از معنوی و صوری، دنیوی و اُخروی_ میتوان به آن واسطه فیض (حضرت حجّت علیهالسلام) رجوع کرد.
📚 در محضر بهجت، ج٢، ص٢٧١
🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃
✍💥امام مهدی علیه السلام: اللَّهُمَّ احجُبني عَن عُيونِ أعدائي، وَاجمَع بَيني وبَينَ أولِيائي، وأَنجِز لي ما وَعَدتَني، وَاحفَظني في غَيبَتي إلى أن تَأذَنَ لي في ظُهوري، وأَحيِ بي ما دَرَسَ مِن فُروضِكَ وسُنَنِكَ، …
🔹خدايا! مرا از چشم دشمنانم پنهان بدار و من را با اوليايم گرد هم آور و آنچه را به من وعده دادهاى، به انجام رسان و مرا در روزگار غيبتم حفظ كن تا آنگاه كه ظهورم را اجازه دهى و به دست من واجبات و سنّتهاى از يادرفتهات را زنده كن…
📚مهج الدعوات : ص ۳۶۰
🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
✍💥کمال نهایی انسان چیست؟
🔹کمال عبارت است از «فعلیت و هستى محض و نداشتن قوه و استعداد». کمال، داشتن هر چیزی است که براى شىء ممکن و لایق باشد. به سخن دیگر، کمال، نقطه پایان و مرحله نهایى و عالى هر شىء و یا صفت یا اوصافى است که فعلیت اخیر شىء اقتضاى واجد شدن آنها را دارد و امور دیگر در حدّى که براى رسیدن به کمال حقیقى آن مفید باشد، «کمال مقدمى» و «مقدمةالکمال» خواهند بود. در هرانسانی غریزه «حبّ کمال» وجود دارد و رنجها و سختیها را به آرزوی آینده روشنتری بر خود هموار میسازد.
🔹 انسان با پیمودن مراحل لازم هم در دنیا به کمالاتی میرسد و هم در آخرت؛ ولی فرقشان در این است که کمالات در دنیا جنبه مقدّمی و آلی (وسیله بودن) داشته و زمینه را برای رسیدن به کمال نهایی در آخرت که جنبه عالی دارد، فراهم میآورد..
🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃
✍💥امام علی علیه السلام : الرّاضي بِفِعلِ قومٍ كالدّاخِلِ فيهِ مَعَهُم ، وعَلى كُلِّ داخِلٍ في باطِلٍ إثمانِ : إثمُ العَمَلِ بِهِ ، وإثمُ الرِّضا بِهِ .
🔹هر كه به كردار عده اى راضى باشد، مانند كسى است كه همراه آنان، آن كار را انجام داده باشد و هر كس به كردار باطلى دست زند او را دو گناه باشد: گناه به جا آوردن آن و گناه راضى بودن به آن.
📚 نهج البلاغة : خطبة ١٩٢.
🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺
🔸آرامش پایدار، در پرتو ارتباط با خدا
🔻آیتاللهالعظمی مظاهری
🔹اگر انسان با خدای خویش رابطه عاطفی نداشته باشد، در دنیا و آخرت سقوط میکند و راه نجاتی نخواهد داشت. رابطه عاطفی از طریق انس با قرآن، دعا و توسّل، میتواند انسان را از افسردگی، ضعف اعصاب و سایر مشکلات زندگی روزمرّه رهایی بخشد و آدمی را به جایی برساند که وقتی قرآن میخواند، بیابد که خدا در حال حرف زدن با اوست. وقتی در دل شب استغفار میکند و دعا میخواند، بیابد که در حال حرف زدن با خداست. قرآن، کلام نازل و دعا، کلام صاعد است و هر دو مکالمه و معاشقه با خداوند سبحان است.
🔹آرامش مطلق و آسودگی پایدار، در پرتو ارتباط با خدای تعالی حاصل میشود. «ذکرالله» در قرآن، گاهی خواندن قرآن است، همراه با توجه به اینکه خدا با او حرف میزند و او هم در پاسخ با خدای خویش راز و نیاز و درد دل کند. همین مکالمه و گفتوگو، غم و غصّه را زایل میکند و به انسان آرامش میبخشد. چنین آرامش پایداری از نفس مطمئنّه ناشی میشود.