مصباح

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍💥هر نیت و ذکری از انسان بر دو نوع است: ذکر آشکار که بر زبان جاری می‌شود و ذکر درونی یا خامل که بر زبان جاری نمی‌شود و جز خدا و انسان کسی آن را نمی‌داند، که این ذکر هفتاد برابر بیشتر از ذکر زبانی نزد خداوند اجر دارد. 

جاری کردن نیت بر زبان در هر امری عبادی واجب نیست، و گاهی اگر نیت در درون انسان باشد اجر و قرب‌اش بیشتر است. اما در مواردی جاری کردن آن بر زبان واجب و نیز در مواردی لازم است. 

مثال، چند نفر در یک جا جمع شده‌اند و برای نیازمندان طعام می‌پزند و به نوعی کاری جهادی می‌کنند، اگر کسی در آن جمع نیت خویش بر زبان بیاورد که دیگران هم بشنوند برای آموزش آنان واجب است‌. به عنوان مثال بگوید؛ «خدایا! به اذن و رضایت تو امروز این کار نیک بر ما توفیق دادی، پس نیت ما را برای خود خالص گردان!»

در مواردی بر زبان آوردن نیت لازم است و آن زمانی است که انسان از طریق خواطر شیطانی در مورد نیت‌اش مورد آزار است.

مثال، کسی که برای اطعام نیازمندان بر سر دیگ غذاست شیطان به او خواطر می‌زند و می‌گوید: خوش به حال تو الان کسانی که تو را می‌بینند، می‌شناسند که چه انسان مؤمنی هستی….. اینجا چون شیطان از صدای درون و ذکر خامل ما آگاه نیست باید نیت را بر زبان بیاوریم که بشنود و مدد الهی دور شود و باید بگوییم: «خدایا! از شرّ شیطان به تو پناه می‌برم و تمام اعمال‌ام به یاری تو و فقط برای رضایِ توست»

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍💥امام رضا علیه السلام: ـ في تَفسيرِ قَولِهِ تَعالى : «اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ» ـ :اِستِرشادٌ لِأَدَبِهِ ، وَاعتِصامٌ بِحَبلِهِ ، وَاستِزادَةٌ فِي المَعرِفَةِ بِرَبِّهِ وبِعَظَمَتِهِ وبِكِبرِيائِهِ .

🔹ـ در تفسير آيه : «ما را به راه راست، راهنمايى فرما» ـ :درخواست ارشاد به آداب اوست و چنگ زدن به ريسمان او و تقاضاى شناخت فزون تر پروردگارش و عظمت و كبريايى او .

📚 عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ٢ ص ١٠٧ ح ١

🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍💥امام رضا علیه السلام: ـ في تَفسيرِ قَولِهِ تَعالى : «اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ» ـ :اِستِرشادٌ لِأَدَبِهِ ، وَاعتِصامٌ بِحَبلِهِ ، وَاستِزادَةٌ فِي المَعرِفَةِ بِرَبِّهِ وبِعَظَمَتِهِ وبِكِبرِيائِهِ .

🔹ـ در تفسير آيه : «ما را به راه راست، راهنمايى فرما» ـ :درخواست ارشاد به آداب اوست و چنگ زدن به ريسمان او و تقاضاى شناخت فزون تر پروردگارش و عظمت و كبريايى او .

📚 عيون أخبار الرضا عليه السلام : ج ٢ ص ١٠٧ ح ١

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺

✍💥علاقه به خانواده 

خوب است هراز چند گاهی به خود تلنگری بزنیم شايد دنیا را زیباتر ببینیم

شخصی تعريف ميكرد چند روزی که در یکی از اتاق‌های بیمارستان بستری شده بودم، 

زن و شوهری در تخت روبه‌روی من هر روز جر و بحث مي‌كردند. 

زن می‌خواست از بیمارستان مرخص شود اما شوهرش می‌خواست او همان‌جا بماند.

 از حرف‌های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد. 

در بین مناقشه این دو نفر کم‌کم متوجه شدم یک خانواده روستایی ساده بودند با ۲ بچه. تمام ثروتشان یک مزرعه کوچک، ۶گوسفند و یک گاو است. 

در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود، 

هر شب مرد از این تلفن به خانه‌شان زنگ می‌زد. صدای مرد خیلی بلند بود با آنکه در اتاق بیماران بسته بود اما صدایش به وضوح شنیده می‌شد. 

موضوع همیشگی مکالمه مرد با پسرش هیچ فرقی نمی‌کرد: 

گاو و گوسفند‌ها را برای چرا بردید؟ 

وقتی بیرون می‌روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. 

نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می‌شود. … 

چند روز بعد زن برای جراحی آماده شد او پیش از آنکه وارد اتاق عمل شود ناگهان دست مرد را گرفت و درحالی که گریه می‌کرد، گفت: اگر برنگشتم، مواظب خودت و بچه‌ها باش. 

مرد با لحنی مطمئن حرفش را قطع کرد و گفت: اینقدر پرچانگی نکن. 

بعد از گذشت ۱۰ ساعت پرستاران، زن را به اتاق رساندند. 

عمل جراحی با موفقیت انجام شده بود. 

مرد از خوشحالی سر از پا نمی‌شناخت. 

مرد آن شب مثل شب‌های گذشته به خانه زنگ نزد. 

فقط در کنار تخت همسرش نشست و غرق تماشای او شد که هنوز بیهوش بود.

اولین روزی که ماسک اکسیژنش را برداشتند، دوباره جر و بحث زن و شوهر شروع شد. 

هر شب، مرد به خانه زنگ می‌زد. 

روزی در راهرو قدم می‌زدم. وقتی از کنار مرد می‌گذشتم داشت می‌گفت: گاو  و گوسفندها چطورند؟ یادتان نرود به آنها برسید.

 یک باره به طور اتفاقی نگاهم به او افتاد. ناگهان با تعجب دیدم که اصلا کارتی در داخل تلفن همگانی نیست. 

مرد درحالی که اشاره می‌کرد ساکت بمانم، حرفش را ادامه داد تا اینکه مکالمه تمام شد. بعد آهسته به من گفت: خواهش می‌کنم به همسرم چیزی نگو. گاو و گوسفندها را قبلا برای هزینه عمل جراحی‌اش فروخته‌ام. برای اینکه نگران آینده‌مان نشود، وانمود می‌کنم که دارم با تلفن حرف می‌زنم.

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍💥 حرفهایی که در نظام تربیتی ما زیاد زده میشه، “چقدر تنبلی، خیلی بیخودی، مگه مریضی، کار نمی کنی، این چه وضعیه، خجالت نمی کشی همه دارند زحمت می کشند و تو تمرگیدی، برو بمیر، کارد بخوره به اون شکمت، آفتاب اومده تا وسط اتاق، پاشو، زود برو بخواب”

متأسفانه این حرفها رو بیشتر آدمهای مهم در زندگی ما، به ما زده اند و امروز همون تحقیر و سرزنش ها یک گوشه ایی در ذهن ما نشسته و آماده هست مثل یک سگ درنده به جون خود ما و دیگری بیفته

و چه بسا بسیاری از ما امروز تأثیر بد و منفی اون رو در رفتارمون می بینیم

ما چاره ایی نداریم که این سگ درنده رو مهار کنیم وگرنه در زندگی ما رو از پا در میاره. ما باید به جایی برسیم که بگیم من همیشه اشتباه کرده و می کنم، ولی در مسیر بهبود و بهتر شدن خودم قدم برمی‌دارم. بنابراین، از اشتباهاتم می‌آموزم نه اینکه بیاویزم. به هیچ وجه خودم را تنبیه و سرزنش نمی‌کنم و حاضرم به خاطر اشتباهم از دیگران معذرت بخوام.

بنابراین باید کوشش کنیم و بدونیم انسان می‌تونه با شادی و آزادی و لذت و رضایت و خشنودی، زندگی و رشد کنه.