مصباح

???????

✍? سوره یوسف، آیه ٩۵:

قَالُواْ تَاللّهِ إِنَّكَ لَفِي ضَلاَلِكَ الْقَدِيمِ 

(پسران يعقوب به پدر) گفتند: به خدا سوگند تو سخت در گمراهى ديرين خود هستى.

در آيه ٨ اين سوره خوانديم كه برادران در حقّ پدر خود گفتند: «انّ ابانا لفى ضلال مبين» پدرمان به خاطر علاقه بى جهت به يوسف و برادرش، در گمراهى آشكار است. در اينجا گفتند: «ضلالك القديم»، يعنى هنوز در آن خطاى پيشين به سر مى برد.

?كار نيكان را قياس از خود مگير. (نسبت گمراهى به پدر، ناشى از قياس وسنجيدن درك او با فهم خود بود.)

??????

✍? حکمت ۶٠:

اللِّسَانُ سَبُعٌ، إِنْ خُلِّيَ عَنْهُ عَقَرَ.

زبان درنده اى است كه اگر رهايش كنى به تو آسيب مى رساند و تو را مى دَرَد.
? يكى از بزرگترين افتخارات انسان نطق و بيان است كه به وسيله زبان انجام مى گيرد و به واسطه آن بر تمام جانداران ترجيح دارد.

?اما نعمت هر چه بزرگ تر باشد چنانچه از آن به طرز بدى استفاده شود خطراتش عظيم تر است. 

هيچ عضوى از اعضاى انسان به اندازه زبانِ بى قيدوبند خطرناك نيست، به طورى كه گاه مى شود يك جمله آتش جنگى را مى افروزد و سبب ريختن خون ها و هتك نواميس و از بين رفتن آرامش و امنيت جامعه مى گردد.

✅ پس مراقب زبانمان باشیم.

??????

✍? سوره یوسف، آیه ٩۴:

وَلَمَّا فَصَلَتِ الْعِيرُ قَالَ أَبُوهُمْ إِنِّي لَأَجِدُ رِيحَ يُوسُفَ لَوْلاَ أَن تُفَنِّدُونِ 

وچون كاروان (از مصر به سوى كنعان محل زندگى يعقوب) حرکت کرد، پدرشان گفت: همانا من بوى يوسف را مى يابم، البته اگر مرا كم خرد ندانيد.

انسان، با صفاى باطن مى تواند حقايق معنوى را که دیگران درک نمی کنند، درك كند.

?البته همه ى مردم ظرفيّت شنيدن حقايق را ندارند و بنابراین نسبت بى خردى به گوينده مى دهند.

??????

✍‌ بزرگی می‌گفت: اگر کسی برای درخواست کمک برای  حل مشکلی پیش تو آمد؛

هرگز نگو: فلانی هم که هر وقت کاری داشته  باشه فقط ما را می‌شناسه!

? بلکه بگو: الحمدلله که خدا به من

توفیق برطرف کردن نیازهای مردم 

را عنایت کرده است.

✍آقای ما امام حسین علیه‌السلام در این باره می‌فرمایند: “برآوردن حاجت و برطرف كردن مشكلات مردم به دست شما از نعمت‌های خداوند است نسبت به شما، بنابراین با منت گذاری و اذیت آنان، جلوی این نعمت ها را نگیرید.”

?بحار الانوار، ج۷۴، ص۳۸

???????

✍اهمیت خواندن سوره حمد??

در زمان سكونت حضرت ابی عبداللّه الحسین (ع)‌ در مدینه، مردی معلم در آن شهر به نام عبدالرحمن، بچّه ‎ها را قرآن تعلیم می ‎داد و آنها را با معارف اسلامی آشنا می ‎ساخت. 

گویا یكی از فرزندان حسین ابن علی(ع) نیز در مكتب او درس می‎خواند معلّم به او سوره‌ مباركه حمد را تدریس نمود، او به محضر مقدس پدر شرفیاب شد و جمله ای را كه معلّم تدریس كرده بود برای پدرش قرائت كرد حضرت امام حسین (ع)‌ از این عمل عبدالرحمن مسرور شد و او را به حضور طلبید و جوایزی به شرح زیر به او عطا فرمودند: 

۱. ابتدا دهانش را پر از دُرّ یا مروارید نمودند. 

۲. هزار دینار به او بخشیدند. 

۳. هزار حلّه «خلعت» به او عطا فرمودند. 

عدوه‎ای تنگ نظر - كه در هر زمان حضور دارند به امام حسین (ع) اعتراض كردند كه این چكار بود كه كردید؟؟؟. 

امام حسین (ع) در جواب این كوته نظران چنین فرمودند:

این هدایا و بخشش من كجا برابری می‎كند با تعلیمی كه او فرزندم را نموده است

?عوالم: ج ۱۷، ص ۶۴و سرگذشتهای تلخ و شیرین قرآن: ج ۲، ص ۱۹