مصباح

🔹 حجت‌الاسلام فردوسی‌پور از همراهان امام نقل می‌کند: دکتر ابراهیم یزدی که پس از درگذشت دکتر علی شریعتی به نجف آمده بود، یک شب گفتند: شما برای دکتر شریعتی هیچ کار نکردید!‏

‌‏پاسخ دادیم: ما چه کار می‌‏ ‌‏توانستیم بکنیم؟‏

🔺‌‏گفتند: اولا یک تسلیتی برای پدر ایشان تلگراف می‌‏ ‏‌کردید و ما هم آن را در ‌‎ ‌‏خارج از کشور پخش می‌‏‌نمودیم. دوم این‌‏ ‌‏که در یکی از مساجد مجلس فاتحه و ‌‎ ‌‏گرامیداشتی برگزار می‌‏‌کردید.‏

هر دو پیشنهاد دکتر یزدی تصویب شد و من گفتم: هر دو مطلب را‌‎ ‌‏باید به عرض امام برسانیم تا ایشان نظر نهایی را بدهند.‏

🔹اینجانب تسلیت‌‏‌نامه‌‏‌ای را نوشتم و آقایان دکتر یزدی، محمد منتظری و ‌‎ ‌‏املایی آن را دیده و تایید کردند.

🔺خودم را به خدمت امام رساندم و دستشان را بوسیدم، ایشان فرمودند: این ‌‎ ‌‏چیزهایی که شما نوشته‌‏‌اید، همه‌‏‌اش درست نیست و بعضی‌‏‌ها دروغ است. شما اصلا‌‎ ‌‏برای چه این کار را می‌‏‌کنید؟!‏

🔹‌‏عرض کردم: آقای یزدی چنین کاری را پیشنهاد کردند و در جلسه بحث شد و ‌‎ ‌‏دوستان نیز تصویب نمودند. حالا اگر شما تایید بفرمایید، اقدام خواهیم کرد.‏

🔺‌‏امام فرمودند: دکتر شریعتی خوب می‌‏‌نوشت، خوب بیان می‌‏ ‌‏کرد اما متاسفانه ‌‎ ‌‏اشتباهاتی داشت که ای کاش نمی‌‏‌داشت، ارسال چنین چیزی ضرورت ‌‏ندارد.‏

🔹‌‏عرض کردم: اما مطلب دوم این‌‏ ‏ست که در یکی از ‌‎ ‌‏مساجد برای ایشان مجلس ختمی را برگزار بکنیم. البته می‌‏ ‌‏دانیم که در نجف استقبال ‌‎ ‌‏نخواهند کرد اما در خارج تاثیر مثبتی خواهد داشت.‏

🔺‌‏فرمودند: شماها نمی‌‏ ‌‏توانید خودتان را از من جدا کنید. این کار به اسم من منعکس ‌‎ ‌‏خواهد شد و من نمی‌‏ ‌‏خواهم چنین بشود، شما این کار را هم نکنید.‏

📚 خاطرات سال‌های نجف، جلد۲، صفحه ۱۲۰.

#امام_خمینی(ره) :

چمران با عزت و عظمت و با تعهد به اسلام جان خودش را فدا کرد و در این دنیا شرف را بیمه کرد و در آن دنیا هم رحمت خدا را بیمه کرد، ما و شما هم خواهیم رفت. مثل چمران بمیرید، مثل این سربازهائی که در مرزها کشته می شوند بمیرید.

صحیفه نور،جلد 15،صفحه 32

امام صادق علیه السلام فرمودند:

وِلايَتي‌ لِعَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام أحَبُ‌ إلَيَ‌ مِن وِلادَتي مِنهُ؛ لِأَنَّ وِلايَتي لَهُ فَرضٌ، ووِلادَتي مِنهُ فَضلٌ.

“ولایت” علی ابن ابی طالب بر من ، برایم محبوب تر از “ولادت” من از اوست؛ چرا که ولایت او بر من “فرض” است و ولادت من از او ، “فضل"!

📚(بحارالانوار جلد ۳۹ ص۲۹۹).‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

✍عالمی مشغول نوشتن با مداد بود. کودکی پرسید: چه می نویسی؟ عالم لبخندی زد و گفت: مهم تر از نوشته هایم، مدادی است که با آن می نویسم.  می خواهم وقتی بزرگ شدی مثل این مداد بشوی! پسرک تعجب کرد! چون چیز خاصی در مداد ندید. عالم گفت پنج خصلت در این مداد هست. سعی کن آن ها را به دست آوری.

اول: می توانی کارهای بزرگی کنی، اما فراموش نکن دستی وجود دارد که حرکت تو را هدایت می کند و آن دست خداست!

دوم: گاهی باید از مداد تراش استفاده کنی، این باعث رنجش می شود، ولی نوک آن را تیز می کند. پس بدان رنجی که می برى از تو انسان بهتری می سازد!

سوم: مداد همیشه اجازه می‌دهد برای پاک کردن اشتباه از پاك كن استفاده کنی؛ پس بدان تصحیح یک کار خطا، اشتباه نیست! 

چهارم: چوب مداد در نوشتن مهم نیست؛ مهم مغز مداد است که درون چوب است؛ پس همیشه مراقب درونت باش که چه از آن بیرون می آید!

پنجم: مداد همیشه از خود اثری باقی می گذارد؛ پس بدان هر کاری در زندگی ات مى كنى، ردی از آن به جا مى ماند؛ پس در انتخاب اعمالت دقت کن! 

💠 مساله ی عاقبت به خير شدن بسيار مهم است!

✍استاد فاطمی‌نیا: معتبرترين و قديمي ترين كتاب درمورد جنگ صفين ، كتاب نصر می باشدكه سابقا بسيار كمياب بود، در آن كتاب می نويسد: “درجنگ صفين يكي از سربازان اميرالمومنين (عليه السلام) زخمی شد، او را به خيمه های حضرت آوردند” حالا انصافا اين صحنه را تصور كنيد، اگر ما در آنجا بوديم و مي ديدم كه سرباز حضرت در راه ايشان زخمی شده ، از ته دل مي گفتيم خوشا به سعادتش! چه سعادتی بالاتر از مجروح شدن درجبهه ي حضرت است؟! اما آيا ميدانيد اين سرباز كه بود؟! نصر مي نويسد:"آن سرباز مجروح، شمر بن ذي الجوشن بود!”

عجيب است! انسان يك روز در جبهه ي حضرت اميرالمومنين( عليه السلام) باشد و يك روز هم سر از كربلا در بياورد و آن ظلم و جنايت فجيع و غير قابل بيان را مرتكب شود! از آن طرف جناب حرّ است!  درابتدا در لشكر ابن زياد است و حكم جنگ با امام حسين (عليه السلام) را دارد، اما در آخر در راه حضرت شهيد و عاقبت به خير می شود