مصباح

خدا به حضرت آدم (ع) وحی کرد: باید پسرت هابیل رو جانشینِ خودت بکنی.

قابیل خبردار شد و گفت: مگه من برادرِ بزرگتر نیستم؟؟! چرا هابیل جانشین باشه؟؟! چرا من نه؟!

خلاصه… قرار شد دو تا برادر، هر کدومشون یه قربانی به پیشگاه خدا ببرند. قربانیِ هر کس قبول شد، اون جانشینِ حضرت آدم باشه.

قربانیِ هابیل قبول شد امّا قربانیِ قابیل نه…

بقیه داستان رو از روی قرآن بخونیم:وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ ابْنَیْ آدَمَ بِالْحَقِّ إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِنْ أَحَدِهِمَا وَ لَمْ یُتَقَبَّلْ مِنَ الْآخَرِ قَالَ لَأَقْتُلَنَّکَ قَالَ إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ (مائده/۲۷)

داستان دو فرزند آدم را بحقّ بر آنها بخوان:

هنگامی که هر کدام، کاری برای تقرّب به پروردگار انجام دادند. امّا از یکی پذیرفته شد، و از دیگری پذیرفته نشد.

برادری که عملش مردود شده بود، به برادر دیگر گفت: «به خدا سوگند تو را خواهم کشت!»

برادر دیگر گفت: «من چه گناهی دارم؟ زیرا خدا، تنها از پرهیزگاران می‌پذیرد!»

بعد هم قرآن می‌فرماید که قابیل، هابیل رو مظلومانه کشت، و از زیانکاران شد:

فَطَوَّعَتْ لَهُ نَفْسُهُ قَتْلَ أَخِیهِ فَقَتَلَهُ فَأَصْبَحَ مِنَ الْخَاسِرِینَ (مائده/۳۰)  

نفسِ سرکش، کم کم او را به کشتن برادرش ترغیب کرد؛ سرانجام او را کشت؛ و از زیانکاران شد.

اوّلین خونِ روی زمین بخاطر حسادت ریخته شد.

بخاطر این سوال احمقانه:

“چرا فلانی…؟؟! چرا من نه؟!”

چرا فلانی تو قرعه کشی برنده شد؟؟! چرا من نه؟!

چرا فلانی دانشگاه قبول شد؟؟! چرا من نه؟!

چرا فلانی رو همه دوست دارند؟؟! چرا من نه؟!

چرا فلانی، ماشینِ فلان و خونه فلان داره؟؟! چرا من نه؟!

چرا فلانی تو خونه‌اش یخچال و تلوزیون مارک فلان داره؟؟! چرا من نه؟!

چرا فلانی مدیر عامل شرکت شده؟؟! چرا من نه؟!

چرا گروه یا کانال فلانی جمعیتش زیاده؟؟! چرا من نه؟!

اگه ذهنمون مدام درگیرِ این سوالات هست و حرص میخوریم، یه فکری به حال خودمون بکنیم. بدجور گرفتار حسادت هستیم..

 حَسَد رو جدّی بگیریم.

بخاطر حسادت، آدم برادرِ خودش رو هم میکشه.

 حضرت رسول الله (صلی الله علیه وآله) در منقبت مولا علی بن ابی طالب (علیه السلام) فرمودند؛

یَا عَلي (علیه السلام) ، لَولاَ أَنْ تَقُولَ فِيكَ طَائِفَةٌ مِنْ أُمَّتِي ، مَا قَالَتِ اَلنَّصَاٰرَى فِي اَلْمَسِيحِ اِبْنِ مَريَمَ ، لَقُلْتُ فِيكَ اَلْيَومَ مَقَالاً لاَ تَمُرُّ بِمَلَإٍ إِلاَّ أَخَذُوا اَلتُّرَابَ مِنْ تَحتِ قَدَمَيْك .

 یا علی (علیه السلام) ، اگر نگران این موضوع نبودم که عده‌ای از امت من، آنچه را که مسیحیان در مورد حضرت مسیح می‌گویند (که عیسی خدا ست)، درباره شما هم بگویند ، امروز در وصف شما سخنی می‌گفتم ، که از هرجا گذر کنی ، خاک زیر پای تو را برای تبرک و طلب شفا برگیرند .

 #منابع :

کنوز الحقائق ، ص ۱۸۸ .

الإنتصار ، ج ۶ ، ص ۲۲۹ .

کفایة الطالب ، ص ۲۳۲ .

کنز العمال ، ج ۶ ، ص ۴۰۰ .

المناقب (الخوارزمی) ، ص ۳۱۱ .

ینابیع المودة ، ج ۱ ، ص ۳۹۱ .

مجمع الزوائد ، ج ۹ ، ص ۱۳۱ .

المناقب (ابن المغازلی) ، ص ۳۰۴ .

بلوغ الارب و کنوز الذهب ، ص ۶۶ .

المعجم الکبیر (الطبرانی) ، ج ۱ ، ص ۳۲۰ .

مسند أحمد بن حنبل ، ج ۱ ، ص ۱۶۰ .

علل الحدیث (أبي حاتم) ، ج ۱ ، ص ۳۱۳ .

تاریخ دمشق (ابن عساکر) ، ج ۱ ، ص ۲۲۶ .

شرح نهج‌البلاغه (ابن‌أبي الحدید) ، ج ۱۸ ، ص ۲۸۲ .

*#حاج_اسماعیل_دولابی*

*همیشه سعی کنید #خیرخواه*

*دیگران باشید و برای بندگان #خدا*

*چیز خوب بخواهید.*

*مـومن میتواند با #دل خود به*

*اهل زمین و آسمان خـیر برساند..*

*مثلا در روایت آمده است:*

کسی که #صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد خیرش به تمام موجودات عالم می رسد.

برادرم طوطی عزیزی داشت که به او دل بسته بود‌. روز عید فطر که همه به شادی دور سفره صبحانه جمع شده بودیم ٬ پنجره ای از سر غفلت باز مانده بود و طوطی که بیرون از قفس بود، پرزد و رفت.

در لحظه ای حال خوش جمع تبدیل به پریشانی، حسرت و اندوه شد. خدا را به هزار رنگ و حالت و صورت می توان شناخت، یکی همین دگرگونی ناگهانی احوال خلق؛ مستند و سرخوش، قهقهه می زنند، اما معلوم نیست فرصت بیابند که آن نفس را به خنده تمام کنند یا همان دم اندوهی بر ایشان نازل شود.

مثل جمع شاد ما که به بال زدن یک پرنده، اندوهگین شد. 

پرهام می خواست دایی اش را دلداری دهد‌. این دایی برایش خیلی عزیز است. تمام بعدازظهر سعی کرد لبخند به لبش بیاورد. اول حرف هایی که از شبکه پویا یاد گرفته بود برایش گفت:

«دایی! پرنده رو نباید توی قفس بذاریم، باید آزاد باشه تا بتونه پرواز کنه،توی طبیعت.»

اما پرهام نمی دانست که پرنده به کمند مِهر پیش دایی مانده بود و اسیر قفس نبود، که اگر بود، فرصت پرواز از پنجره را نمی یافت. وقتی هم که پر زد،ندانست چه می کند، هنگامی که می رفت، نمی دانست کجا می رود، اگر می دانست، شاید ترجیح می داد نزد آنکه اهلی اش کرده، بماند. 

شاید هم باز  ترجیح می داد به دیدن و تجربه کردن دنیای بزرگ خطر کند. 

‌نمی دانم!

پسرک در تلاش مستمر خود برای تسکین بخشیدن به دایی اش، دست ها را دور گردن او حلقه کرد و همه مهربانی را به کلامش ریخت:

«دایی! توی قرآن نوشته اگه چیزی تون گم شد خیلی ناراحت نشید، اگه طوطی رفت، من و رها که هستیم!»

من هنوز آموزش مذهبی برای پرهام شروع نکرده ام، اما یک بار که قرآن به دست داشتم، از من پرسید که در قرآن چه نوشته؟

من به آیه مقابل چشمانم نگاه کردم که پناه روزهای بی قراری ام بود: 

«لکيْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ»

با خود فکر کردم اگر از همه قرآن بخواهم یک آیه به پسرم یاد دهم همین است که بدآنچه به دست می آورید، چندان دل خوش نکنید و بر آنچه از دست می دهید، چندان غصه نخورید..‌.

به پرهام نگاه کردم که صبح همان روز داغدار ترکیدن بادکنکش شده بود. گفتم:

«نوشته اگه چیزی رو گم کردید یا از دست دادید، خیلی ناراحت نشید! مثلا اگه بادکنکتون ترکید، می تونید ناراحت بشید ولی نه خیلی زیاد.»

«چرا خیلی ناراحت نشیم؟» 

«چون بالاخره بادکنک می ترکه‌. می دونم که دوستش داری ولی بالاخره می ترکه. برای همین نباید خیلی زیاد ناراحت بشی.»

حالا، اندوه دایی، پرهام را یاد داغ بادکنک انداخته بود. می خواست ریسمانی بیابد برای عبور از این گردنه، به قرآن متوسل شده بود و برای دایی اش از بی قراری و بی اعتباری دنیا می گفت. من به حرف هایش گوش می دادم، به توضیحاتش درباره اینکه دنیا نوبتی است، یک روز نوبت شادی و یک روز نوبت غم، هیچ کدام دیری نمی پاید و می گذرد.

 از صمیم قلب آرزو کردم این حکمت با جان پسرم آمیخته شود، اینکه یگانه پایداری جهان، ناپایداری آن است

بادکنک ها می ترکند، طوطی ها پر می زنند، آن ها که به ایشان دل بسته ایم، می روند و خلاصه اینکه هیچ چیز در زندگی نمی ماند آدم ها دل می بندند، از دست می دهند و رنج می کشند.  چاره چیست؟باید یقین آورد به اینکه هیچ چیز را نمی توانیم نگاه داریم و هرچه بیشتر چنگ بزنیم، دردناک تر از دست می دهیم.اما؛ می توانیم امید ببندیم.

 برای زیستن، امید لازم داریم، برای تحمل ازدست دادن های کوچک، محتاج امید های بزرگ تریم.

مگر همه آن کشیش هایی که بر سر محتضران حاضر می شدند، پیام آور امید نبودند؟ امیدی بزرگ که زهر مرگ را می گیرد؟ مگر نه آن است که گِل آدمی را با امید سرشته اند، حتی اگر یقینی نباشد

 آدمی است و امیدهایش، از امید به بادکنک تا اهلی کردن طوطی و عشق…

تا امید به مرگ، امید به جاودانه شدن در آغوشی که ترس از دست دادنش، وصال را ملتهب نمی سازد.

می توان از امید زمزمه ای ساخت که هرگز خاموش نشود، حتی در ازدست دادن. آدمی است و زندگی،آدمی است و دلبستگی، آدمی است و‌ فقدان 

و آدمی است و امید.

دلهایتان پرامید به روزهای روشن❤️

 مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در اندیشه امام خمینی

🔹اندیشه‌ی امام (ره) که دارای جهان بینی توحیدی و رویکردی فلسفی خاصی نسبت به نظام هستی و انسان بوده و از مبانی فقهی، عرفانی، فلسفی، تاریخی و کلامی سرچشمه گرفته است؛ در مقام مقایسه، بسیار متفاوت با دیدگاه‌های سایر رهبران سیاسی و مذهبی جهان در حوزه سیاست خارجی و روابط بین‌الملل است.

🔹رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها در بیان اصول سیاست خارجى به ادامه راه انقلاب و خط امام راحل، حمایت از هویت نظام اسلامى و پافشارى بر اصول و ارزش‌ها طبق سه اصل «عزت، حکمت و مصلحت» تأکید دارند و همگان را به حفظ  اصول و ارزش‎های انقلاب و جلوگیری از تحریف راه امام راحل سفارش می‌کنند

🔹آنچه در میان اصول، مبانی و اهداف سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دیدگاه امام (ره) بارز است و شاکله سیاست خارجی نظام اسلامی را ترسیم می‌کند، در آثار، بیانات و عملکرد ایشان و همچنین در بیانات و عملکرد رهبر معظم انقلاب به عنوان شاخص مسیر انقلاب اسلامی، قابل مشاهده است که تحت مفاهیمی زیر ترسیم شده است:

«استقلال، صدور انقلاب، اتحاد امت اسلامی، احترام به حقوق متقابل، نفی ظلم، اصل نفی سبیل، روابط حسنه و مسالمت‌آمیز با دیگران، دفاع از کیان اسلام و مسلمین، سیاست نه شرقی، نه غربی، گسترش روابط بر مبانی اسلامی و انسانی و