سیاست های اقتصادی امام علی(ع)
🔹فقر در نگاه امیرالمؤمنین(ع) سرطان و قاتل جامعه است که درمان اورژانسی و البته ریشه ای آن بر همه امور دیگر اولویت داشت.
🔹تنها در حدود پنج سال حکومت خود با هدایت سرمایه های کشور به بخش های مولد اقتصادی، اندک سرمایه ای که از دارایی‌های عمومی در اختیار دولت باقی مانده بود را به قدری افزایش داد که از یک کشور مفلوک، قطب بزرگ اقتصادی ساخت، قدرتی که به امپراطوری های بزرگ آن دوران طعنه می زد.
🔹به تعارفات دیپلماسی امروزی اعتناء نمی کرد و معتقد بود ملتی که به لحاظ اقتصادی دستش جلوی دیگر کشورها دراز باشد، اسیر و برده اوست.
🔹«محتاج هر کشوری شوی، اسیر او خواهی بود، اگر از او بی نیاز شوی، برابر با او خواهی بود و به هر ملتی کمک و احسان کنی، فرمانروای او خواهی شد»؛ این جمله قانون اساسی تمام روابط اقتصادی او با دیگر ملت ها بود.
🔹چقدر جهالت و حماقت است اگر یک دولت ارزش سلامت اقتصادی کشورش که در گرو استقلال اوست را نداند و با سرم های تقویتی ابر قدرت ها به حیات خود ادامه دهد.
🔹به شهادت تاریخ، امام علی(ع) در عمر کوتاه حکومت خود توانست با مهار الیگارشی و تمرکز بر اقتصاد تعاونی، فقر را به کلی نابود کند، طوری که در تمام خاورمیانه حتی یک فقیر و گرسنه پیدا نمی شد و هیچ کارمند و بازنشسته ای حقوق عقب افتاده نداشت.
🔹هیچ کس در قلمرو حکومت الهی او از وضع زندگی اش ناراضی نبود. در واقع حاصل آنچه انسانیت در بالاترین سطح از مدیریت سازمان های اقتصادی تجربه کرده، این است که نتوانسته چنین نظام اقتصادی را ایجاد کند.
