💠اهمیت و فضیلت صلوات بر پیامبر رحمت صلّي الله عليه و آله
پيامبر اکرم صلّي الله عليه و آله فرمودند:
صَلاتُکُم عَلَیَّ مُجَوِّزَۀٌ لِدُعاءِکُم، وَمَرْضاۀٌ لِرَبِّکُم، وَزَکاتٌ لأعمالکم (لِأبدانِکُمْ)؛
صلوات شما بر من سبب استجابت دعا، رضایت و خشنودی پروردگار و پاکیزگی اعمالتان می شود.
منبع:📚بحار الأنوار91: 68
حضرت آیه الله مجتهدی تهرانی می فرمایند：
ذکر صلوات و خواندن سوره ” اذا وقعت الواقعه” برای کسب روزی, خوب است.
شب ها این سوره را بخوانید:
هر شب این سوره را در نماز و تیره بخوانید.
نماز و تیره دو رکعت نماز ناغله عشاء است که در آن بجای سوره قُل هُوَ اللهُ اَحَد سوره إذا وَقعَتِ الواقِعه را میخواندند.
شب های جمعه مقیّد باشید که سوره واقعه را بخوانید. صلوات بسیار بفرستید و به این مطالب توجه کنید. باشد که إن شالله برای روزی مفید است.
حضرت آیة الله شیخ رضا استادی:
« پیامبر (ص) برا این که همیشه اهل بیت (ع) مطرح باشند فرموده است رسم صلوات فرستادن بر من، این است که هر کس بر من صلوات میفرستد باید آل من را هم اضافه کند.
و بگوید:
«أللهم صل علی محمد و آل محمد».
ما میبینیم در آن جوامع [ اهل سنّت] با این گفتار پیامبر (ص) دو نوع بر خورد شده است.
1- یکی اینکه فقط پیامبر (ص) گفته میشود و اصلا آل را حذف کنند و میگویند « صلی الله علیه و سلم»
2- اگر آل را هم به آن اضافه میکنند « صحابه » را هم به آن بچسپانند.
⁉️⁉️چرا؟ پیامبر (ص) فرموده است که باید من باشم و اهل بیت؟
اما یا اهل بیت را حذف میکنند یا اگر اهل بیت را می آورند صحابه را هم اضافه میکنند.
اینها صحابه را در مقابل اهل بیت (ع) مطرح می کردند تا شخصیت تراشی کنند».
💢 از فرمایشات گُهر بار حاج آقا فرحزاد👇👇
خیلی خوب است که انسان همه چیزش را از خدا بخواهد. به بچه ها یاد بدهید که با خدا صحبت کنند.
سر جانماز وقتی که نماز خوانده شد، سریعاً از سر سجاده بلند نشوید. کمی با خدا حرف بزنند.
بگویند:
🍀خدایا، تمیزم کن
🍀زیبایم کن
🍀خوش اخلاقم کن
یک چیزی بگویند. این دعا ها زود مستجاب میشود یا برای خودشان یا برای پدر و مادرشان و یا برای هر دو.
اگر هنوز ظرف خودشان نمی تواند دعاها را بگیرد، دعا برای پدر و مادرشان مستجاب می شود.
🌷 زی طلبگی
حسين بن علوان گويد: در مجلسى نشسته بوديم كه دانش مىآموختيم و هزينه سفر من تمام شده بود؛ يكى از رفقا به من گفت: براى اين گرفتاري‌ات به چه کسی اميدوارى؟ گفتم: به فلانى.
گفت: پس به خدا قسم كه حاجتت برآورده نشود و به آرزويت نرسى، و مرادت حاصل نشود، گفتم: تو از كجا این را دانستى خدايت رحمت كناد؟
گفت: امام صادق عليه السّلام بمن حديث فرمود كه: در بعضی از مکتوبات خوانده است كه خداى تبارك و تعالى مي‌فرمايد: به عزت و جلال و بزرگوارى و رفعتم بر عرشم سوگند كه آرزوى هر كس را كه به غير من اميد بندد، با نااميدى قطع مي‌كنم و نزد مردم بر او جامه خوارى مي‌پوشانم، و او را از تقرب خود مي‌رانم و از فضلم دور مي‌كنم.
او در گرفتاري‌ها به غير من آرزو مىبندد، در صورتى كه گرفتاري‌ها به دست من است؟! و به غير من اميدوار مىشود و در فكر خود درِ خانه‌ی غیر مرا مي‌كوبد؟! با آنكه كليدهاى همه درهاى بسته نزد من است و درِ خانه‌ی من براى كسى كه مرا بخواند باز است!
كيست كه در گرفتاري‌هايش به من اميد بسته و من اميدش را قطع كرده باشم؟! كيست كه در كارهاى بزرگش به من اميدوار گشته و من اميدش را از خود بريده باشم؟! من آرزوهاى بندگانم را نزد خود محفوظ داشته ولی آنها به حفظ و نگهدارى من راضى نگشتند و آسمان‌هايم را از كسانى كه از تسبيحم خسته نشوند (فرشتگان) پر كردم و به آنها دستور دادم كه درهاى ميان من و بندگانم را نبندند ولى آنها به قول من اعتماد نكردند!
مگر آن بنده نمي‌داند كه چون حادثهاى از حوادث من او را بكوبد، كسى جز به اذن من، آن را از او برندارد. پس چرا از من روىگردان است؟! من با وجود و بخشش خود آنچه را از من نخواسته به او مي‌دهم سپس آن را از او مي‌گيرم، و او برگشتش را از من نمي‌خواهد و از غير من مي‌خواهد؟! او در باره من فكر مي‌كند كه ابتدا و پيش از خواستن او عطا مي‌كنم، ولى چون از من بخواهد به سائل خود جواب نمي‌گويم؟!
مگر من بخيلم كه بندهام مرا بخيل مي‌داند؟! مگر هر جود و كرمى از من نيست؟! مگر عفو و رحمت دست من نيست؟! مگر من محل آرزوها نيستم؟! پس كه مي‌تواند آرزوها را پيش از رسيدن به من قطع كند [كه مي‌تواند آرزوها را جز من قطع كند] آيا آنها كه به غير من اميد دارند نمي‌ترسند؟ (از عذابم يا از بريدن آرزوي‌شان يا از مقام قربم يا از قطع نعمت‌هايم از آنها)
اگر همه اهل آسمانها و زمينم بمن اميد بندند، و به هر يك از آنها باندازه اميدوارى همه دهم، به قدر عضو مورچهاى از ملكم كاسته نشود، چگونه كاسته شود از ملكى كه من سرپرست او هستم؟! پس بدا به حال آنها كه از رحمتم نوميدند، و بدا به حال آنها كه نافرمانيم كنند و از من پروا نكنند.
منبع: الكافي / جلد 2 / كتاب الإيمان و الكفر / بَابُ التَّفْوِيضِ إِلَى اللَّهِ وَ التَّوَكُّلِ عَلَيْه
