مصباح

✅ راه های تشخیص استعداد انسان:

💠 اولین راه، کیاست و فراست و زیرکی والدین است که خودشان بفهمند این بچه چه استعدادی دارد؛ البته ضابطه خاصی هم ندارد و راه های مختلفی دارد؛

📌 مثلاً در بازی های او دقت کنند، اینکه به چه چیزی علاقه بیشتری دارد، حتی چه غذایی را بیشتر دوست دارد؟ یا مثلاً در بازی با بقیه بچه ها آیا او رئیس می شود و بقیه به او مراجعه می کنند یا او فقط به دیگران نگاه می کند و متأثر از آنان است؟ 

📌 گاه بچه ای به ریزه کاری ها خیلی دقت می کند؛ اما بچه دیگر نه، از اینجا معلوم می شود که این بچه برای کارهای هنری خوب است یا نه؟

💠 راه دوم: اینکه والدین یا خود انسان، ببیند چه کاری برایش سخت است و چه کاری را به راحتی انجام می دهد؛ این که با خواندن فلان کتاب، خوابش می برد و با خواندن کتاب دیگر، خواب از سرش می رود، نشانه همان استعداد و علاقه است.

📌 یک نفر قلم که به دست می گیرد به راحتی می نویسد؛ اما دیگری هر چه به خود فشار می آورد چیزی بر صفحه جاری نمی شود؛ اما در مقابل، همین فرد به راحتی و آسانی سخنرانی می کند.

✅ دو نکته مهم:

💠 نکته اول اینکه اگر کسی خودش یا والدین تشخیص دادند که در فلان مورد استعداد دارند، و درست هم تشخیص دادند، باید تمام لوازم آن را فراهم کنند و تا آخر خط بروند؛ 

📌 مثلاً اگر کسی استعداد خطاطی دارد باید همه لوازم آن را تهیه کند، انواع قلم های داخلی و خارجی را خریداری کند، کتاب های مختلف را بخرد، اساتید مختلف را بشناسد و شاگردی آنان را کند، … به هر حال، به کم قناعت نکند.

📌 اگر کسی استعداد کاری را دارد؛ اما کم کاری کند و به کم قناعت کند این بیمار است و باید به طبیب مراجعه کند و خود را علاج کند و علاج هم می شود. اگر کسی استعداد فقه یا طب را دارد؛ ولی حال ندارد که تا آخر خط برود، بیمار است. کم گذاشتن در رشته ای که استعداد آن را دارد، بیماری است و باید علاج کند و قابل علاج است.

💠 نکته دوم اینکه برخی افراد استعداد خاصی ندارند؛ اما می توانند در مرز علوم حرکت کنند. به عبارت دیگر وسعت و سطح علم برخی کم است؛ اما عمق آن زیاد است و در مقابل، سطح علم برخی زیاد است و عمق آن کم است.

 📌 هر علمی یک مرکزی دارد و یک حد و مرزی، مرکز آن عمیق است؛ اما حد و مرز آن کم عمق است. برخی افراد میان رشته ای هستند و در مرز علوم حرکت می کنند و از چند علم سخن می گویند و البته موفق هم می شوند.