مصباح

🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍ظاهر و باطن مسئولان 

امیرالمؤمنین علیه السلام، درنامه به مسؤل جمع‌آوری مالیات، نوشته است:

وَ آمُرُهُ أَنْ لاَ يَعْمَلَ بِشَيْءٍ مِنْ طَاعَةِ اَللَّهِ فِيمَا ظَهَرَ فَيُخَالِفَ إِلَى غَيْرِهِ فِيمَا أَسَرَّ وَ مَنْ لَمْ يَخْتَلِفْ سِرُّهُ وَ عَلاَنِيَتُهُ وَ فِعْلُهُ وَ مَقَالَتُهُ فَقَدْ أَدَّى اَلْأَمَانَةَ  (نامه 26)

و به او فرمان مى‌دهم آشكارا چيزى از طاعت حق را بجا نياورد ولی بعدا در نهان خلاف آن را انجام ‌دهد [چون] كسى كه خَلوَتش با جَلوَتش و گفتارش با كردارش مغایر نباشد، امانت را ادا كرده است. 

ظاهرا منظور از این امانت همان امانتی است که خداوند بر عهده‌ی حاکمان نهاده است. در آیه‌ی « إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‏ أَهْلِها»  طبرسی این احتمال را مطرح کرده است که شاید مخاطب آیه، حكمرانان‏ باشند یعنی خداوند با تعبير لزوم اداى امانت، حكمرانان را فرمان مى‏دهد كه به رعايت حال مردم قيام كنند. این تفسیر را برخی روایات و نیز سیاق آیه بعد، تأیید می‌کند (المیزان). 

خلاصه آن‌که حکمرانان برای این‌که بار امانت را ادا کنند، باید خلوتشان با جلوتشان یکی باشد…