تربیتی
01 اردیبهشت 1404 توسط مهري قاسمي
🌺🍃🌺🍃🌺🍃
✍ الْآنَ عِبَادَ اللَّهِ وَ الْخِنَاقُ مُهْمَلٌ وَ الرُّوحُ مُرْسَلٌ فِي فَيْنَةِ الْإِرْشَادِ وَ رَاحَةِ الْأَجْسَادِ وَ بَاحَةِ الِاحْتِشَادِ وَ مَهَلِ الْبَقِيَّةِ وَ أُنُفِ الْمَشِيَّةِ وَ إِنْظَارِ التَّوْبَةِ وَ انْفِسَاحِ الْحَوْبَةِ، قَبْلَ الضَّنْكِ وَ الْمَضِيقِ وَ الرَّوْعِ وَ الزُّهُوقِ وَ قَبْلَ قُدُومِ الْغَائِبِ الْمُنْتَظَرِ وَ إِخْذَةِ الْعَزِيزِ الْمُقْتَدِرِ.
🔹اینک ای بندگان خدا، ریسمان خفهکننده، وانهاده، و روح، رهاشده است، در عرصۀ هدایت یافتن و آسودگی تنها و فضای گرد هم آمدن، و فرصتِ برجای مانده و آغازِ مشیت و مهلت توبه و فراخی حاجت خواهی؛ تا پیش از تنگنا و فشردگی و وحشت و بیرون رفتنِ (روح از بدن)، و پیش از بازآمدنِ آن ناپیدای چشمبهراهش مانده و (جان) ستاندنِ (از سوی) آن شکست ناپذیر توانا.
📚 نهج البلاغه،خطبه_۸۳