مصباح

🌕به پاسداشت سالگرد رحلت حضرت آیت الله بروجردی 

🔻درسی تاریخی از سیره سلف در مرجعیت گریزی 

بعد ازرحلت آیت الله شیخ عبدالکریم حائری در بهمن ماه سال 1315 شمسی، سه تن از علمای بزرگ حوزه یعنی آیات سید محمد حجت تبریزی، سید صدر الدین صدر و سید محمد خوانساری اداره حوزه را عهده دار شدند. اما در نتیجه بروز برخی مشکلات، تصمیم گرفته شود زعامت حوزه در دستان یکی از علما باشد و در نتیجه دعوت عموم علما از آیت الله سید حسین بروجردی (ره)، ایشان با سکونت در قم، دارای چنین جایگاهی شدند. بعد از ورود آقای بروجردی به قم، آیت الله صدر (ره) محل نماز  خود را به ایشان تفویض کرد، آیت الله حجت (ره) ، وقت و محل  تدریس فقه خود را که از آیت الله حائری (ره) داشت واگذار کرد و آیت الله خوانساری (ره)  هم کمال تواضع را در مقابل ایشان رعایت میکرد.

جالب اینکه پس ازورود آیت الله بروجردی، آیت الله صدر، جایگاه نماز جماعت خود  در حرم حضرت معصومه را به ‌آیت‌الله بروجردی واگذار کرد؛ از ریاست حوزه فاصله گرفت و به پشتیبانی گسترده از مرجعیت و فقاهت آیت الله بروجردی مبادرت ورزید. 

آیت الله صدر در تبیین فلسفه این کار، فرمودند: «تلک الدار الاخره نجعلها للذین لا یریدون علوا فی الارض و لافسادا و العاقبه للمتقین.» (سوره مبارکه قصص، آیه ۸۲).

این ماجرا آنگاه جذابتر و اثرگذارتر میشود که بدانیم آیت الله صدر در مسجد گوهرشاد به تدریس و اقامه نماز مشغول بودند تا اینکه آیت الله عبدالکریم حائری، موسس حوزه علمیه قم در سالهای پایانی عمر مبارکشان تصمیم می گیرند، به منظور تقویت حوزه علمیه قم و تامین آینده آن، آیت الله صدر را برای سکونت در قم دعوت کنند؛ لذا عده ای با این هدف عازم مشهد میشوند و آیت الله صدر این دعوت را میپذیرند و عازم قم میشوند. آیت الله سید صدرالدین صدر آنچنان مورد توجه آیت‌الله حائری (ره) بودند که به عنوان وصی ایشان انتخاب شدند، اما حفظ #حریم_مرجعیت و مرجعیت گریزی مجتهدان که در #سنت_سلف همواره رعایت شده است، توسط ایشان و سایر علمای هم عصر، به نیکی رعایت شد.