مصباح

اکبر شاه، یکی از معروفترین پادشاهان سلسله ی گورکانی هند بود که در بالا بردن فرهنگ و رفاه زندگی مردم سرزمینش بسیار تلاش کرد. او انسانی فرهیخته و علاقه مند به ادب و دانش بود و همواره اجازه می داد که متکلمان و دانشمندان از  مذاهب مختلف در قصر او آزادانه و بدون ترس به بحث و مناظره بپردازند .

اکبرشاه خودش هم  قریحه ی شاعری داشت و گاهگاه به فارسی شعر می سرود. آورده اند که، شاه بعد از یک شب خوشگذرانی که در مصرف مسکرات افراط کرده‌بود ،بامدادان با سردرد شدیدی از خواب بیدار شد، آنچنان حال شاه بد شد که به ناچار آن روز را در بستر به استراحت پرداخت و چون ندیمان وخدمتگزاران برای عیادت به نزد او می رفتند این شعر را مکرر در پاسخ انها می گفت که 

دوشینه ز کوی می فروشان 

پیمانه ی می به زر خریدم 

اکنون ز خمار سرگرانم

#زر_دادم_و_درد_سر_خریدم

مصرع انتهایی شعر اکبرشاه یعنی “زر دادم و دردسر خریدم"، بعدها به صورت مثل در آمد و کنایه از آن است که هرگاه کسی کاری را نسنجیده و بدون فکر انجام دهد که منجر به ناراحتی و آسیبی برای شخص شود،  این مصرع را جهت  عبرت و پشیمانی  گوید.