تربیتی
???
✍ ۲ سال اول زندگي، كودك را به بهانه بغلي نشدن، بغل نميكنند و ميگذارند تا ميتواند گريه كند، جيغ بكشد و در تنهايي خود احساس ناامني را خوب مزهمزه كند، درحاليكه ۲ سال اول كودك بايد بغل شود، صداي قلب مادر و اطرافيان را بشنود، گرماي تن آنها را حس كند و مجبور نباشد براي هر خواستهاي جيغ بكشد.
در عوض بعد از ۲ سال دائم به كودك يادآور ميشويم «گريه نكن»، «چرا گريه ميكني اينقدر»، «گريه نداره كه»، «مرد كه گريه نميكنه»، «تو ديگه بزرگ شدي، گريه كردن برات زشته»!
گريه عكس العملي طبيعي در مقابل موقعيت تلخ و دردناك و احساس غم و اندوه است چرا جلوي يك عكسالعمل طبيعي را ميگيريم و آن را به بزرگي و مرد بودن ربط ميدهيم؟
بگذاريد كودك گريه كند، آرام شود و بداند گريه كردن ربطي به مرد و زن بودن و بزرگ و كوچك بودن ندارد و نيازي نيست او هميشه بغضش را نگه دارد.