مصباح

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

✍💥هر نیت و ذکری از انسان بر دو نوع است: ذکر آشکار که بر زبان جاری می‌شود و ذکر درونی یا خامل که بر زبان جاری نمی‌شود و جز خدا و انسان کسی آن را نمی‌داند، که این ذکر هفتاد برابر بیشتر از ذکر زبانی نزد خداوند اجر دارد. 

جاری کردن نیت بر زبان در هر امری عبادی واجب نیست، و گاهی اگر نیت در درون انسان باشد اجر و قرب‌اش بیشتر است. اما در مواردی جاری کردن آن بر زبان واجب و نیز در مواردی لازم است. 

مثال، چند نفر در یک جا جمع شده‌اند و برای نیازمندان طعام می‌پزند و به نوعی کاری جهادی می‌کنند، اگر کسی در آن جمع نیت خویش بر زبان بیاورد که دیگران هم بشنوند برای آموزش آنان واجب است‌. به عنوان مثال بگوید؛ «خدایا! به اذن و رضایت تو امروز این کار نیک بر ما توفیق دادی، پس نیت ما را برای خود خالص گردان!»

در مواردی بر زبان آوردن نیت لازم است و آن زمانی است که انسان از طریق خواطر شیطانی در مورد نیت‌اش مورد آزار است.

مثال، کسی که برای اطعام نیازمندان بر سر دیگ غذاست شیطان به او خواطر می‌زند و می‌گوید: خوش به حال تو الان کسانی که تو را می‌بینند، می‌شناسند که چه انسان مؤمنی هستی….. اینجا چون شیطان از صدای درون و ذکر خامل ما آگاه نیست باید نیت را بر زبان بیاوریم که بشنود و مدد الهی دور شود و باید بگوییم: «خدایا! از شرّ شیطان به تو پناه می‌برم و تمام اعمال‌ام به یاری تو و فقط برای رضایِ توست»