مصباح

روزی بهلول در قبرستان بغداد کله های 

مرده ها را تکان می داد ، گاهی پر از خاک می کرد و سپس خالی می نمود.

شخصی از او پرسی: بهلول ! با این ” سر های مردگان ” چه می کنی؟

گفت: می خواهم ثروتمندان را از فقیران و  حاکمان را از زیر دستان جدا کنم، لکن می بینم همه یکسان هستند. 

به گورستان گذر کردم صباحی

شنیدم ناله و افغان و آهی

شنیدم کله ای با خاک می گفت

که این دنیا، نمی ارزد به کاهی

به قبرستان گذر کردم کم و بیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش

نه درویش بی کفن در خاک خفته

نه دولتمند ، برد از یک کفن بیش