مصباح

معرفی_مقاله | پژوهشی در روایات اقتصادی حکومت امام زمان

🔹در نظام اقتصادی اسلام، حکومت تولیدکننده نیست بلکه نقش مدیریتی دارد و اداره کننده توزیع متناسب ثروت در سطح جامعه به شمار می آید. 

🔹همچنین در نظام مالی اسلام و به منظور رشد طبیعی جامعه و جلوگیری از شکاف طبقاتی، اموالی از ثروتمندان گرفته می‌شود که حکومت موظف است عین آن را به نیازمندان برساند.

🔹همچنین با توجه به عدم دخالت حکومت در تولید از یک طرف و وجود احتیاجات عمومی از طرف دیگر، لااقل تأمین مالی گوشه‌ای از طرح‌های عمرانی نیز بر عهده بخش دیگری از تولیدگران نهاده شده است که حکومت با گردآوری و مدیریت آنها، اجرای طرح های عمرانی را به عهده می‌گیرد.

🔹بنابراین این مردم هستند که تولیدکننده به شمار می‌آیند و حکومت نیز مدیریت هزینه کرد آنها را بر عهده دارد.

🔹یک نکته اساسی در این میان، نگاه اسلام به بخش تولید است. یکی از اساسی ترین تفاوت های ماهوی میان نگاه اسلام و سایر مکاتب به تولید، به غایت آن باز می گردد. اسلام، تولید را برای توزیع می پسندد. 

🔹تأکید اسلام بر اموری همچون وقف، صدقات مستحب، انفاق و کفارات مالی، در کنار فرهنگ سازی عمومی، گویای این امر است که تولید، هرچند در اسلام، مرغوب و مطلوب است ولی به خاطر آن که ثروت پدید آمده، در سطح عموم، توزیع شود و توازن اقتصادی جامعه، حفظ گردد.

🔹بر اساس روایات موجود به دو نکته می توان اشاره داشت؛ یکی منابع مالی حکومت مهدوی؛ و دوم خزانه‌ی آباد امام زمان(عج) در پرتو رشد منابع مالی. طبق آنچه در روایات آمده است، امام زمان از دو منبع مالی گسترده برخوردار است 1ـ درآمدهای مردمی، 2 ـ برکات آسمانی و زمینی. 

🔹البته در روایات، نشانی از دخالت حضرت، به عنوان یک شهروند در تولید ثروت، یافت نشد. این می تواند به جهت عدم احتیاج به چنین مسئله ای یا مستند به مشغله بالای حضرت، با توجه به اقتضائات حکومت جهانی ایشان باشد.