مصباح

 زمانى كه ابوذر را از مدینه تبعيد كردند، اميرالمؤمنين عليه‌السلام، امام حسن و امام حسين عليهما‌السلام، عقيل بن ابی‌طالب، عبداللَّه بن جعفر و عمار ياسر او را بدرقه كردند. 

اميرالمؤمنين عليه‌السلام در هنگام بدرقه وی فرمود:

 🔸 اى ابوذر، همانا تو براى خداوند [و در راه کسب رضایت او] مورد خشم قرار گرفته‌اى، پس به او امید داشته باش. بدرستى که این قوم از ترس دنیایشان از تو مى‌ترسند و تو از ایشان به خاطر دینت مى‌ترسى!

…اگر بر بنده‌ای بلایی نازل شود که آسمانها و زمین بهم بچسبد و او در میان آنها بماند و با این حال پرهیزگارى نماید، خداوند براى او راه فرار و چاره فراهم نماید. پس جز حق با تو انس نگیرد و چیزی جز باطل تو را به وحشت نیندازد.

«يَا أَبَا ذَرٍّ إِنَّكَ إِنَّمَا غَضِبْتَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- فَارْجُ مَنْ غَضِبْتَ لَهُ إِنَّ الْقَوْمَ خَافُوكَ عَلَى دُنْيَاهُمْ وَ خِفْتَهُمْ عَلَى دِينِكَ …. وَ اللَّهِ لَوْ كَانَتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ عَلَى عَبْدٍ رَتْقاً ثُمَّ اتَّقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ لَهُ مِنْهَا مَخْرَجاً فَلَا يُؤْنِسْكَ إِلَّا الْحَقُّ وَ لَا يُوحِشْكَ إِلا الباطل》

📚 کافی، ج‏8، ص206

آداب گفتگو و سخن گفتن 

💠  1.  اگر سخن غامض و مشکلی گفته است توضیح دهد و اگر مشکل نیست خلاصه کند.

💠 2.  تا سخن مخاطب و سؤال کننده تمام نشده، شروع به سخن نکند.

💠 3. کلام خود را اول در ذهن مقرر کند و فکر نماید، بعد به زبان جاری کند. اما اینکه چگونه بگوید هم مهم است، اول فکر کند که چه بگوید، سپس فکر کند که چگونه بگوید؟

💠 4. نه حرف تکراری بگوید و نه حرف خود را تکرار کند.

💠 5.  حرف ها و کلمات زشت را بیان نکند (فحش و ناسزا که گناه کبیره است) سعی کند الفاظ جدید و تمیز را بشنود و یاد بگیرد و بگوید.

💠 6. اگر می خواهد حکم مسأله ای بگوید و مجبور است کلمه زشتی را بیان کند، بهتر است با کنایه باشد و از کلمات مترادف استفاده کند؛ زیرا گفتن کلمه زشت هم برخی موارد گناه و حرام است.

💠 7.  از شوخی زشت بپرهیزد.

💠 8.  با اهل مجلس، در راست و دروغ مخالفت نکند، اگر راست می گویند که هیچ و اگر دروغ می گویند، سریع دخالت نکند شاید هدفی دارند یا کنایه است یا با مخاطب قراری دارند….

9.  در سخن گفتن لجاج نکند، خاصه با سفیهان و مهتران. با سفیه و ابله که نباید طرف شد، با مهتران نیز محاجه و جدل کردن درست نیست.

💠10.  اگر در گفتگو و مجادله، طرف مقابل را بر حق می یابد، حق را بپذیرد.

💠 11.  از مخاطبه با مستان و دیوانگان و … تا می تواند پرهیز کند؛ زیرا باعث قساوت قلب می شود؛ البته گاه هم لازم است.

💠 12. هنگام سخن گفتن آیا باید به مخاطب نگاه کرد یا نه؟ اینها که گفته می شود آداب سخن است و آداب، در زمان و مکان مختلف، متفاوت است. برخی موارد را شرع فرموده نگاه نکن؛ مثل نگاه به نامحرم که اینها حکم است و تغییری نمی کند؛ اما جایی که شرع چیزی نگفته مثل نگاه دو مرد یا دو زن، آداب است و بستگی به شرایط زمانی و مکانی دارد؛ حتی گاه نسبت به افراد هم فرق می کند؛ گاه نگاه کردن هنگام سخن گفتن، نوعی احترام است و گاه بی احترامی است.

💠 13. سخن باریک و غامض، با کسی که توانایی فهم و درک آن را ندارد، درست نیست.

تسبيح حضرت زهرا عليها السلام نيز بعد از نماز خيلي اثر دارد و كارهاي نا بسامان زندگي ما را سامان مي‌دهد. اگر کارت گره خورده، تسبيح حضرت زهرا عليها السلام را بگو، تا کارگشايي كند. حضرت پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم آن را به حضرت زهرا عليها السلام تعليم داد تا در امور دنيوي دخترش گشایشی پیدا شود. 

اجازه بديم بچه ها با ما و كنار ما آشپزي كنند. هم دختران هم پسران از غذا پختن بسيار مي آموزند. 

اول: همكاري را مياموزد. 

دوم: با لمس كردن مواد و مخلوط كردن آنها در حقيقت با قوانين طبيعت اشنا ميشود و از شناخت انها لذت ميبرد. 

سوم: باعث تقويت مهارتهاي حركتي در كودك ميشود. 

چهارم: بچه ها خوش غذا تر ميشوند. اگر فرزندتان خوش غذا نيست حتما اجازه دهيد در پختن غذا با شما همكاري كند. 

پنجم: كودك صبر را مي آموزد و ياد ميگيرد براي رسيدن به هدفش صبر كند. 

ششم: كودك نظم و ترتيب را مياموزد زيرا براي پختن يا درست كردن غذا بايد از قوانين خاصي پيروي كنيد.

✅نیڪے ڪنندہ بہ پدر و مادر همنشینے با انبیاست

روزے حضرت موسے (ع) در ضمن مناجات خود عرض ڪرد: خدایا مے‌خواهم همنشین خود را در بهشت ببینم. جبرئیل بر حضرت موسے نازل شد و عرض ڪرد: یا موسے، فلان قصاب در فلان محلہ همنشین تو خواهد بود. حضرت موسے (ع) بہ آن محل رفت و مغازہ قصابے را پیدا ڪرد و دید ڪہ جوانے مشغول فروختن گوشت است. 

شامگاہ ڪہ شد، جوان مقدارے گوشت برداشت و بہ سوے منزل خود روان شد. حضرت موسے (ع) از پے او تا در منزلش آمد و سپس بہ او گفت: مهمان نمے‌خواهے؟ جوان گفت: خوش آمدید. آنگاہ او را بہ درون منزل برد. 

حضرت موسے (ع) دید ڪہ جوان غذایے تهیہ نمود، آن‌گاہ زنبیلے از سقف بہ زیر آورد و پیرزنے ڪهنسال را از درون آن خارج ڪرد او را شستشو دادہ و غذایش را با دست خویش بہ او خورانید. موقعے ڪہ جوان مےخواست زنبیل را در جاے اول بیاویزد، پیرزن، ڪلماتے ڪہ مفهوم نمے‌شد ادا ڪرد. بعد از آن جوان براے حضرت موسے (ع) غذا آورد و خوردند. حضرت پرسید: حڪایت تو با این پیرزن چگونہ است؟ 

جوان گفت: این پیرزن مادر من است. چون مرا بضاعتے نیست ڪہ براے او ڪنیزے بخرم، ناچار خودم ڪمر بہ خدمت او بسته‌ام. حضرت پرسید: آن ڪلماتے ڪہ بر زبان جارے ڪرد چہ بود؟ جوان گفت: هر وقت او را شستشو مےدهم و غذا بہ او مےخورانم،

می‌گوید:

«غفراللہ لڪ و جعلڪ جلیس موسے یوم القیامة فے قبّتہ و درجته»

یعنے خداوند، تو را ببخشد و همنشین حضرت موسے (ع) در بهشت باشے، به‌‌ همان درجہ و جایگاہ او. 

حضرت موسے (ع) فرمود: ‌اے جوان بشارت مےدهم بہ تو ڪہ خداوند دعاے او را درباره‌ات مستجاب گردانیدہ است. جبرئیل بہ من خبر داد ڪہ در بهشت، تو همنشین من هستے…

📔اندرزها و حڪایات