مصباح

🍃🌺🍃🌺🍃🌺

‌✍در فرهنگی که قدرت را با سرکوب احساسات یکی می‌داند، گریه کردن اغلب به‌عنوان نشانه‌ای از ضعف تلقی می‌شود.

 از کودکی یاد می‌گیریم که اشک‌هایمان را پنهان کنیم، احساساتمان را سرکوب کنیم و لبخند بزنیم، حتی زمانی که درونمان طوفانی از درد جریان دارد. اما آیا واقعاً قدرت یعنی نادیده گرفتن احساسات؟

در روانشناسی، گریه نه‌تنها نشانه‌ی ضعف نیست، بلکه مکانیزمی طبیعی برای تنظیم هیجانات و کاهش استرس است. 

گریه کردن به بدن کمک می‌کند تا هورمون‌های استرس را کاهش دهد، سیستم عصبی را آرام کند و ارتباطی عمیق‌تر با احساسات درونی‌مان ایجاد کند.

بسیاری از افراد، وقتی احساس غم یا اضطراب دارند، به‌جای مواجه شدن با آن، به سراغ حواس‌پرتی‌های مداوم می‌روند.

 اما سرکوب هیجانات فقط آن‌ها را در ناخودآگاه ما انباشته می‌کند و دیر یا زود، در قالب اضطراب، بی‌قراری، یا حتی علائم جسمی بازمی‌گردد.

شاید بهتر باشد به‌جای پرسیدن «چرا احساسات دارم؟» بپرسیم «چرا فکر می‌کنم نباید این احساسات را داشته باشم؟»

شاید مسئله این نیست که چرا مضطرب یا غمگینیم، بلکه این است که چرا به خودمان اجازه‌ی تجربه‌ی واقعی آن را نمی‌دهیم.

احساسات، نیازی به توجیه ندارند. گاهی، تنها چیزی که نیاز دارند، این است که پذیرفته شوند.